Koyun Doly insanlığa, bedenlerimizin bire bir kopyalanabileceğini gösterdiğinde aklıma ilk gelen “bunu başarabilmiş olabilirler ama beni ben yapan acılarımı, korkularımı, sevinçlerimi, pişmanlıklarımı, mutluluklarımı gülüşümü ya da ağlayışımı kopyalayamazlar” olmuştu.
O günlerde dini otoriteler hangi vahiyle buna karşı gelecekleriyle uğraşırken, ben de içsel bir yolculuğa çıkma fırsatı buldum. Temel soru şuydu. Beni ben yapan nedir?
Kazmayı derinlere vurdukça alttan çıkanlar hiç de umduğum gibi olmadı. Benim acılarım gibisi yok muydu? Peki ya o heryerde yankılanan kahkahalarım. Ya kişiliğimin, şahsına münhasır, karmaşık yapısına ne demeli. Ne zaman “işte bana özgü bir şey buldum” desem en az birkaç milyon partnerim olduğunu anlamam uzun sürmüyordu.
Ruhumun dna’sını, varlığımın parmak izlerini, kişiliğimin retinasını bulabileceğime olan inancım an be an azalıyor ve aslında ne kadar benzer hayatlar yaşadığımız gerçeğine yaklaşıyordum.
Klonlanmış hayatlar yaşadığımızı kabul etmenin, eşsizliğine inandığımız ruhumuzda kekremsi bir tad bıraktığının farkındaydım. Ancak bu gerçek, ağırlığını daha önce fark edemediğim garip bir sorumluluğu da sırtımdan alıyordu. İçten içe eşsiz olduğum inancı, aynı zamanda öyle olabilmek uğruna anlamsız çırpınışlarıma zemin olmuştu çünkü.
Böylesine bir tek tipleşmenin, ayırıcı özelliklerimizi tırpanlayarak, ukalalığımızı teste tabi tutmakla kalmayıp, empati yeteneğimize katkısı da olasıdır. İnsana dair ne varsa sana dairdir çünkü.
O gündür ki benzersiz bir hayat yaşamaya çalışmak yerine, iyi yaşanmış hayatları kopyalamaya başlıyorum.
